Tamale-Accra

Labadi Beach Hotel!

Met driver Alpha nog steeds trouw aan onze zijde, in alle vroegte uit de veren voor een vlug ontbijt en een kort ritje naar Tamale Airport. Een eenvoudig propellervliegtuig (soort Fokker 50) vloog ons in ruim een uur naar Accra. In een 'bijna klaar voor de schroot' taxi werden wij naar Het Labadi Beach Hotel gebracht, wederom gelegen aan zee. Terwijl wij met open armen door de humidity worden verwelkomd, legt de ober ons in de watten met een enorme ventilator en een ijskoude STAR! Het zwembad lonkt....

Gé en Evelyn nestelen zich onder een grote parasol. Ondertussen doe ik een poging om online in te checken. Met succes, al was het even schuiven geblazen met stoelnummers! Van een benauwd en beklemd middenpad naar twee Love Seats :) boven één van de wings en een gangpad-stoel closeby. Helemaal goed!

Inmiddels heb ik mijzelf ook geïnstalleerd op een riant ligbedje. Mijn laatste verhaaltje vanuit Ghana tikkend en tegelijkertijd verwend worden met een frisruikende wet towel en een roodsappige watermeloen op een stokje. Ook al zit je op de schopstoel, het voelt als vakantie. De afgelopen drie weken zijn werkelijk voorbij gevlogen. Hoe intens ook, allerlei momenten en belevenissen passeren de revue!Zo waardevol om op terug te kijken.

We hebben besloten om bijtijds naar het vliegveld te vertrekken, met een warme trui bij de hand! Dus nog even volop genieten van de aangename temperatuur en dan 'safe and sound' terug naar huis. Verheug mij!!!

Tot morgen!

Setje Xx

  

Kort nachtje in Tamale

De rit naar Tamale ging voorspoedig...voor de verandering eens geen hobbeldebobbel, maar in één soepele rechte lijn! Het wordt een kort nachtje hier...om 5.00 uur op! Een razendsnel ontbijtje (hoef alleen maar de koffie te roeren en een ei te pellen)...koffers inladen...even wapperen met het paspoort en op naar het volgende station...ACCRA!

Het is telkens zo fijn om onderweg al die enthousiaste en lieve berichtjes te lezen!Thanxxx, Setje (almost home!)

De terugreis gaat beginnen!

Snel nog een paar regels voordat we in de auto stappen. De koffers staan klaar om ingeladen te worden. Ondertussen wordt de deur platgelopen om afscheid te komen nemen. Een stroom van talloze Goodbye´s en het uitwisselen van visitekaartjes en e-mailadressen. Een geschenk van Zulaiya, een mooi kettinkje met een sleuteltje en hartje, om met mij mee te dragen. Hartverwarmende momenten om te koesteren, zo ook het afscheidsdiner van gisterenavond! Als dankbare herinnering, gesierd met mooi gesproken woorden, mochten wij de kleurrijke traditionele Ghanese gewaden in ontvangst nemen. Het was weer een prachtig avontuur om op terug te kunnen kijken...een ongelofelijke rijkdom om levenslang met je mee te dragen!

Er is een tijd van komen...maar ook een tijd van gaan! Als het dan zover is, wil je het liefst zo snel mogelijk naar huis :))) Over een klein uurtje stappen we in de auto naar Bolga voor een snelle ontmoeting met Dr. Bafoe. In de namiddag hopen we in Tamale te arriveren voor onze overnachting en een warme douche.

Vrijdagmorgen (rond de klok van 8) stappen wij op de binnenlandse vlucht naar Accra waar wij de rest van de dag 'noodgedwongen' zullen doorbrengen aan het zwembad. Vervolgens bijtijds inchecken voor de vlucht naar Amsterdam (KL590 - 22.05 local time)!
Een eindje vliegen en hopelijk ook in staat om de ogen even dicht te kunnen doen...voordat we het weten, zetten we zaterdagochtend om 5.40 heelhuids voet op eigen bodem! Ik kijk ernaar uit!!!

Veel liefs en een dikke kus!

Setje Xx
(Still Online)

Een waanzinnig sluitstuk!

De koffers worden langzaam maar zeker op bed uitgestald. Alles wat her en der rondslingerd, wordt verzameld of wel meegenomen in de overweging om ter plekke te worden achtergelaten.


Aanvankelijk dacht ik dat het een grap was, maar aan het afscheidsdiner valt echt niet te ontkomen. Deze wordt vanavond gehouden in het enige restaurant van Bawku. Wederom zullen onze kwetsbare buikjes op de proef worden gesteld! Tegelijkertijd had ik mij zo verheugd op de laatste haute cuisine van Vida! De lunch heb ik mij dan ook goed laten smaken :)


Met het viertal is het jolig en gezellig te noemen, een enkeling daar gelaten. Op een prettige en spontane manier zijn wij aan elkaar gewaagd. Over en weer rap van tong. Daarbij doet iedereen een duit in het zak....geweldig! Aan de ene kant is het dan ook jammer afscheid te moeten nemen, aan de andere kant groeit met het uur het verlangen naar huis, als zijnde een soort lokroep! (Niet die van het KNMI)...


Azara is aan de late kant vandaag....Een aantal patiënten zit al geduldig op het bankje te wachten. De afgelopen weken heb ik heel wat mogen aantreffen, echter zo'n fraai sluitstuk als deze had ik niet voor ogen kunnen houden...een ware kroon op het werk!

Voor de verandering een moederlijke reactie van Azara op de erbarmelijke gebitssituatie van een vijfentwintigjarige student. Terwijl zijn voortanden in het bot bungelden en zijn tandvlees vergeleken werd met het elastiek van een broek waar de rek uit is, nam zij uitvoerig de tijd voor uitleg en instructie; "The girls won't like you anymore when you'll leave it like this!"


Vervolgens een jongetje van een jaar of 10 met een behoorlijke zwelling onder zijn bovenlip. Al een maand lang liep hij rond met pijn. Vanwege het feit dat de zwelling hard aanvoelde en tevens als een knikker beweegbaar, vroeg ik mij af of het wel een abces was. Vooralsnog besloot ik de rechtervoortand, de mogelijke boosdoener, te trekken. Ondanks wat krokodillentranen, hield de kleine knul zich kranig. Als bij het knappen van een ballon, ledigde het abces zich meteen met het extraheren. Ik schrok zelfs een beetje van de hoeveelheid pus vermengd met bloed. Een diepe krater voelbaar, mijn duim paste in het kaakbot.


Vorige week heb ik getracht Azara de beginselen bij te brengen van de ART. Een vorm van therapie waarbij je atraumatisch restaureert. Zoals al eerder vermeld, komt hier geen boor aan te pas. Ook hadden we hier een geschikte kandidaat voor, echter deze was afgelopen vrijdag niet op zijn afspraak verschenen. Tot mijn grote vreugde stonden vader en zoon vanmorgen wel op de stoep. Niets is leuker dan een gegeven voorbeeld daadwerkelijk in de praktijk te kunnen brengen....Met Ketac Easy Mix werd de eerste vulling gelegd! Geweldig spul en daarmee een keurig resultaat. Nogmaals, een mooiere afsluiting had ik mij niet kunnen wensen!


Op het schoolplein werd een andere finale gespeeld en wel de uitreiking van 24 schooluniformen! Ben zo ontzettend blij dat de Westerse deadline door de lokale kleermaker is gehaald. Als bewijs een groepsfoto met ietwat beduusde, verlegen kinderen en een enthousiaste en dankbare hoofdonderwijzer....met grote dank aan Ton Theunis :)


Zo meteen onze laatste wandelgang naar de Odasani Drinking Bar om afscheid te nemen van Zulaiya en Martha. Bij gebrek aan rode wijn, neemt Evelyn tegenwoordig een ijskoud flesje Smirnoff mee in haar tas....Daarna een toepasselijke opmaak voor ons laatste feestmaal (geen Ghanese batik hoor!)


Tot later!!


Xx Setje

Pepernoten!

Naast een setje O.K lampen, is ook Sinterklaas gearriveerd in Ghana! Om vast in Nederlandse sferen van dit moment te geraken, brachten onze nieuwelingen een zak met pepernoten voor ons mee....een leuke idee!



De ingevlogen formatie bestaat uit een projectleidster van de EyeCare Foundation, een oogarts in ruste en twee leuke happige meiden, respectievelijk fotografe en cameravrouw.


Al snel verandert de heersende oase van rust in een hok vol luid kakelende kippen. Enerzijds vraagt dit uiteraard enige aanpassing, anderzijds leidt het tot nieuwe gesprekstof en het uitwisselen van eerdere belevenissen...totdat het natuurlijk de hoogste tijd is om naar bed te gaan. Een ieder doet dat op eigen wijze!


Enigszins verbaasd over de afwezigheid van handdoeken, werd de pot pindakaas aan de ontbijttafel toegejuicht. Na wat slaperige ochtendpraat en het tot zich nemen van koffie, brood en omelet, ging een ieder zijn weg. Met een zucht van verlichting, bleef moeders achter met boek nummer acht!


Een vol O.K programma en een handjevol extracties en consulten. De buitenatmosfeer is drukkend en het oplaaiende stof irriteert de luchtwegen. Een vrouw van begin dertig is vorige week op haar mond geslagen door een dronkaard. Uit wraak heeft zij hem gebeten. Zij maakt zich geen zorgen over haar voortanden, wel over het feit dat de man mogelijk HIV geïnfecteerd zou kunnen zijn.


Natuurlijk kan ik het niet nalaten om een kijkje te nemen bij de patiente inzake het vreemde object. Na het exploreren onder lichte roes concluderen Dr. Mustafa en pa dat het hier gaat om een enorme blaassteen. Beiden durven het niet aan om verder in te grijpen, niet wetende wat te zullen aantreffen. Vanwege een obstructie lukt het tevergeefs ook niet om tijdelijk een katheter in te brengen. Mevrouw in kwestie zal worden doorgestuurd naar een uroloog in een andere ziekenhuis.


Terwijl pa aan de laatste operatie van zijn verblijf begint, schuift de rest aan tafel voor de lunch. Met hart en ziel bewaart Evelyn de laatste kippepoten, waarna zij zoals gebruikelijk zelf kortdurend met de kip op stok gaat. Daarentegen maken wij ons op voor de laatste les aan de studenten. Benieuwd of deze evenals vorig jaar beëindigd zal worden met een toegift van vreugdevolle zang, trommels en tamboerijnen. Ons stemt het in ieder geval vrolijk!


Morgen de laatste belevenissen in Bawku, wat natuurlijk niet inhoudt dat hiermee meteen een einde komt aan de weblog. Laptop en dongel zullen blijven draaien tot aan de gate in Accra!!!


Liefs en een fijne avond!


Xx Setje

Three days left!

Het guesthouse wordt nog steeds enkel door het Bouw trio bemand. Aanvankelijk was het gisterenavond de bedoeling dat het aantal witgezichten zou worden uitgebreid tot zeven man. Vermiste bagage gooit voor hen roet in het eten, ons geeft het nog even heerlijk de ruimte.

Ons laatste weekend hebben wij onder andere gevuld met een dagje sight seeing. Wederom één voor één aan de staart van een overvoede krokodil gehangen. De nodige Cedi´s uitgegeven aan bronzen beeldjes en wat aardewerk, allerhande potten en schalen. Al met al was het weer zigzaggen geblazen met gevaar voor builen en kneuspartijen. Al vroeg kropen wij vermoeid in de lakenzak. De zondag ging op aan lezen, luieren en lanterfanten.


De laatste week van ons verblijf gaat van start met noodgedwongen inname van Immodium... De darmen zijn dusdanig geprikkeld met de onontkoombare neiging los te willen gaan. Don't you dare!!


Met plezier heeft pa vanochtend OPD gedaan; Out Patient Department ofwel Poli...zo'n 20 vrouwen op een rij gezien. Uiteindelijk zijn er vier dames op het operatieschema beland, waaronder wel een heel opmerkelijk geval...Hij kreeg een patiënt onder ogen, compleet geïnfecteerd met tevens een fistel, maar bovenal met een stuk hout in haar schede! Ongelofelijk! Maar op de vraag hoe het daar überhaupt terecht is gekomen, krijgt men geen antwoord. Vermoedelijk leed zij aan een incontentieprobleem waarmee zij naar een 'tovenaar' is getogen. Onder het schijnsel van volle maan heeft hij haar 'opgezadeld' met een stuk hout. Ongelofelijk!!


In eerste instantie zal dit vreemde lichaam operatief worden verwijderd om verdere infectie tegen te gaan...verder zal alles eromheen eerst tot rust moeten komen. Geenszins saai te noemen!


Op tandheelkundige vlak weinig opzienbarends. Enkel wat extracties met als slot het afbreken van een enorme muur van tandsteen bij de pastoor. Heb de arme man flink onder handen moeten nemen! Op de terugweg ben ik nog even langs de verloskunde gelopen waar het momenteel vol ligt met pasgeborenen. Grappig om te zien dat zij blank ter wereld komen....


De embleempjes liggen klaar om op de schooluniformen genaaid te worden...Gelukkig verloopt alles nog volgens plan! De verwachting is dat deze woensdag gereed en wel door de kinderen aangetrokken kunnen worden....en dan opstellen in rijen van drie voor de groepsfoto! Het zal me een plaatje worden :)


Vanavond zullen toch echt alle stoelen aan tafel bezet zijn! Welkom in Bawku!!


Veel liefs,


Setje Xx

Even een dansje tussendoor!

Back to work!

Zojuist verhit maar voldaan teruggekeerd van een rondje spreekuur...ondanks een grondige wasbeurt, kleven mijn vingers aan het toetsenbord. Terwijl vaders met een enorme rolmaat een schets maakt van de nieuwe O.K indeling, zit moeders met haar loopneus in een stoffig boek.



Met de spierpijn van afgelopen maandag nog in de armen, werd de reeks van extracties vandaag weer opgepakt en vervolgd....zelfs één zonder anesthesie, alsof je in één ruk een pleister eraf trekt. Verder voor 2,50 Euro grondig tandsteen verwijderd. Met de hand was er geen beginnen aan....zelfs de ultrasoon bereikte al snel zijn kookpunt!


De rust is aardig wedergekeerd, al komt heel wat personeel gewoon niet opdagen...ook de nightwatch hebben we sinds woensdagavond niet meer gezien! Het gonst van de geruchten aangaande meerdere vermeende shootings. Azara grapte vanmorgen nog over het opvallende gegeven dat ´als Lizzy in Bawku is, er geschoten wordt´.


Gisterenochtend hebben we de kliniek in Garu bezocht, het eerste health center gebouwd door Jan Oosterink. Enthousiast werden we ontvangen en rondgeleid. De kliniek blijft groeien...een patiëntenstroom van 170.000 mensen (ook uit de landen Burkina Faso en Togo). Meer dan 100 bevallingen in een maand, echter de nadruk ligt op oogheelkunde. Grote ruimten vol met bedden waar ze de patiënten na een oogbehandeling verplichten te gaan liggen. Otherwise, werpen zij zich binnen een half uur in knielhouding richting Mekka wat de oogdruk natuurlijk niet ten goede komt! Ze hebben het daar voor Ghanese begrippen aardig voor elkaar, echter daar opereren is vooralsnog uitgesloten...armoe troef!

Vannacht zag een tweeling het daglicht via een keizersnede...één van de twee op sterven na dood, terwijl er in het nieuwe Theatre een gloednieuwe couveuse staat, nog ingepakt en wel! Men komt niet op het idee om deze alvast te gebruiken. Een belangrijk agendapunt voor de meeting met John Abugri, de general manager van het ziekenhuis.


Lunch is ready!!


Xx Setje

Madam Evelyn hier!

Lieve vrienden en familie,



Ondanks de hitte en een griepje, ben ik nog aardig op de been. Veel presteren, doe ik hier niet. Wel lees ik veel!
Elke dag geniet ik van alle verhalen waarmee Gé en Lisette thuiskomen. Een dagboek houd ik niet bij...dat doet Lisette wel op haar weblog.
´s Ochtends sta ik om 6.00 uur op...na de lunch doe ik een tukje en vervolgens ga ik ´s avonds om 21.00 uur naar bed. Toch vliegt de dag hier voorbij. Het is beslist niet saai!


Morgen zullen we een tripje maken naar Bolga, Sirigu en Paga. Zondag wederom ter kerke, al is het maar voor de songs en dance. Geweldig!!


Maandag afscheid nemen van Deborah, een teacher van de school hier om de hoek. Zij is 51 jaar, heeft 5 kinderen en 1 kleinkind. Zij vertelde mij wat zij verdiende. Omgerekend is dit 35 Euro per maand. Zij spreekt goed verstaanbaar engels en het is leuk om met haar te praten. Honderduit vraagt zij mij over Nederland en zij lacht altijd.


Het vertrek komt naderbij. Wij worden donderdag rond 12.00 uur naar Tamale gebracht. Daar zullen wij overnachten. De volgende dag, vroeg in de ochtend, een binnenlandse vlucht naar Accra. Daar de dag door zien te komen om ´s avonds op de plane naar huis te stappen.Lekker naar de kou!
Eerlijk gezegd verlang ik wel naar een heerlijke douche, etcetera etcetera.
Mijn bridge en schilderen heb ik gemist evenals een telefoontje van mijn vrienden en vriendinnen. Toch heb ik geen spijt dat ik ben meegegaan, maar......je moet je verstand wel op nul zetten. Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat.....


Lieve groet en tot spoedig ziens!






Evelyn