Crazy Day!

Tijdens het ontbijt kwam Dr Seidu langs met de mededeling dat het programma een uur uitgesteld werd in verband met een spoedoperatie algemene chirurgie. Wel leuk om vast te zien hoe het in de O.K eraan toegaat.
Ondertussen begaf ik mij naar de kliniek waar twee pijnklachten zich meldden. Na het stellen van de diagnose, wilde ik verdoven om te extraheren. Echter de injectiespuiten van gisteren (4 stuks) waren nog niet terug van de sterilisatieafdeling waar de instrumenten worden gekookt. Na tien minuten gewacht te hebben, begon Azara als een idioot haar tas te pakken: ‘We have to go!’ De patiënten sommeerde ze morgen terug te komen. Why? Because something is going on in the village. In rap tempo sloot ze de kliniek. ‘See you tomorrow’.
Ik wandelde over de open gangen terug naar The Theatre waar mijn vader al klaar stond in operatiekleding en ik vertelde hem over het gebeuren.

Aangezien ik niet meteen terug wilde naar het guesthouse, besloot ik op de terugweg een bezoek te brengen aan de school die aan de overkant ligt. De kindertjes kwamen joelend op mij af en wilden allemaal op de foto. Het zou een groepsfoto worden, echter zodra ik hen bijeen had verzameld en wat stappen achteruit liep om de foto te nemen, kwamen ze prompt weer naar me toegerend. Dan maar fotos blind vanuit de lucht. Vanwege hun enthousiasme konden ze er geen genoeg van krijgen. Ook vroegen ze om een voetbal. Dus ik beloofde hen er een te kopen en dat ik beslist terug zou komen. Vervolgens maakte ik kennis met drie onderwijzers. Ze vertelden dat een aantal kinderen weggelopen waren na het horen van schoten verderop. Waarschijnlijk op het moment dat ik in de kliniek was en vanwege de herrie van de marktdrukte niet voor iedereen hoorbaar.

In ons verblijf dronk ik een verfrissende coke en pakte opnieuw mijn rugzak om naar het internetcafé te lopen. Ik had geen zin om mij te vervelen of om in een boek te duiken. Erop uit om wat te zien........
Ik liep het straatje uit langs het kinderdagverblijf richting de main street. Op vijftig meter afstand zag ik een heel cordon militairen en een pantservoertuig. In een reflex trok ik mijn camera met telelens en schoot vluchtig wat foto’s. Nog niet in de gaten hebbend wat er gaande was, echter enkel gehoor gevend aan één van mijn hobbies. Door de zoeker kreeg ik twee geboeide naakte mannen in beeld die aan een touw voor het militaire voertuig uitliepen. Ik haalde het beeld dichterbij en maakte de laatste foto. Op dat moment realiseerde ik mij dat het niet verstandig was om door te gaan. De enige manier om mij hiervan te distantiëren was door vlug om te keren. Ik had mij nog niet omgedraaid of sommigen van de militaire eenheid kwam achter mij aan. Op agressieve toon gaf hij het bevel de camera te geven. ‘Hand over the card!’ Wat ik weigerde.Zijn bevelen herhalend, greep hij naar mijn toestel. Ik zei hem dat ik dit niet wilde doen, aangezien de overige foto’s persoonlijk zijn. Als tegenprestatie stelde ik onmiddellijk voor dat ik de betreffende foto’s ter plekke zou wissen. Inmiddels was ik omringd door een groep militairen, politie en twee mannen in burger. In de verte zag ik de groep schoolkinderen aan de kant van de weg. Met al mijn emoties hield ik mij staande en trachtte onder toeziend oog alles vlug te wissen. Trillend en met schokkende borstkas drukte ik op ‘annuleren’ in plaats van ‘wissen’...Een van hen ‘calmed me down’ en ze namen mijn camera uit handen om verder op te gaan staan bij ‘the boss’ van deze militaire actie....In wat rustigere toestand liep ik op hen af en nam mijn kamer terug om nog eens goed te kijken. Even dacht ik dat bij overmaat van ramp de batterij leeg was. Ook dat nog! Gelukkig was dit niet geval en was ik nu wel in staat om de foto’s te wissen. Er volgde een verdere ondervraging aangaande wie ik was en wat ik hier kwam doen. Eveneens werd mij de kritiekheid van de situatie uitgelegd. Het leek mij het beste om onnozel te doen en mij van de domme te houden. Uiteraard was ik op de hoogte van de huidige toestand in Bawku....met de tranen nog over mijn wangen liep ik hand in hand met een Ghanese vrouw van het kinderdagverblijf terug naar het guesthouse om bij te komen van deze ingrijpende belevenis....onder voortdurende verontschuldigingen...’Sorry, sorry, sorry’....Achteraf kan ik mijzelf wel de ‘stupid action’ verwijten, echter ik handelde uit reflex.
Een mens is en blijft nieuwsgierig (ook de inwoners van Bawku) en regels zijn er om overtreden te worden. Het heeft gewoon zo moeten zijn....Inmiddels gewend aan het feit altijd wat mee te maken....Fortunately I am doing okay.

Na thuis wat gedronken te hebben en met het advies van Joyce om niet the village in te gaan, deed ik mijn camera in de tas en liep ik terug naar het ziekenhuis. Volgens haar was dat veilig. Door een klein ruitje zag ik mijn vader opereren wat mij een trots en fijn gevoel gaf. Daarbinnen hadden ze geen enkel idee wat zich buiten afspeelde.
Het ziekenhuis was op enkele patiënten na leeggelopen. Aan de staf werd opgedragen paraat te blijven. Niemand mocht naar huis. Het bleek dat één van de arrestanten de zoon is van een verloskundige uit het ziekenhuis. Ik liep weer een stukje de straat op. De lokalen waren druk met elkaar aan het praten...aan het schreeuwen en huilen. Er heerste woede en onbegrip....Ook zij hadden de ontklede gevangen afgevoerd zien worden....’Only God knows what really happened.’
Voor de tweede keer werd ik aangehouden door degene die mij had ondervraagd. Hij schudde mijn hand en hield deze vast. Vragend hoe het met mij ging. Op mijn beurt vroeg ik of het mogelijk was om naar het internetcafë te gaan. ‘You go home and rest for two hours. You’ve experienced a lot today. After that you can go there.’

So I did. Na een frisse douche en schone kleding aangetrokken te hebben, kroop ik achter mijn laptop om het verhaal voor de weblog te schrijven. Onderwijl belde mijn vader om te zeggen dat hij net klaar was met de eerste operatie en aan de volgende ging beginnen. Joyce had ik al gevraagd om wat later aan het eten te beginnen en ook had ik Isaac het verzoek gesmst om our coke & beer aan te vullen.
Terwijl ik aan tafel zat, klopten een man en een vrouw aan de deur. Het verhaal was mij niet helemaal duidelijk.Wel begreep ik dat haar man apotheker was in het ziekenhuis en dat zij daar ook werkte. Het verhaal had inmiddels de ronde gedaan. Er was contact geweest met de verslaggeving van het nieuws in Accra (de BBC) en zij vroegen mij om bevestiging van het verhaal en datgene wat ik had gezien. Eveneens wilden zij weten of ik mijn camera inmiddels weer terug had. De manier waarop men mij had ‘aangepakt’, was volgens hen niet correct geweest. Als buitenstaander had ik hier niks mee van doen en bovendien had men het recht niet om de geheugenkaart op te eisen. De media en de bevolking willen weten wat daadwerkelijk is gebeurd. Velen waren shocked bij het zien van de naakt geboeide gevangenen. Ook voor mij was het een onvoorstelbaar moment om dit niet met het blote oog waar te nemen, echter dit beeld gekaderd en uitvergroot door de zoeker van mijn Canon te zien. Ik kan het nog zo terughalen met de gedachte ‘Wowww, what kind of shot is this?!’.
Tevens reist de vraag of er sprake is geweest van het feit dat de gevangenen gemarteld zijn geweest. De zoon van de verloskundige bleek binnen te zijn gekomen met een gebroken arm. Het vermoeden is daar.Na een korte uiteenzetting van mijn verhaal, deelden zij mij mede dat dit bevestigd moest worden naar Accra. Er werd meteen telefonisch contact gezocht en er volgde een dubbele bevestiging van de wijze waarop de arrestanten werden afgevoerd.

Later op de middag opnieuw gebeld door de media....A Crazy Day....Blij dat pa weer thuis kwam met al zijn verhalen en ervaringen op de O.K.

En nu lekker relaxen en morgen gezond weer op!

Liefs vanuit Bawku

Set & Ge