Voor de leeuwen!!!

Onze eerste dag in het ziekenhuis. Hier en daar wat zenuwen hoe het allemaal gaat lopen en wat we zullen tegenkomen. Met wie we zullen samenwerken. Aanvankelijk zullen we beginnen met consulten.
Al vroeg zoeken we het bed op, zo rond de klok van negen of half tien. ’s Avonds valt er weinig te beleven. De avondklok is nog steeds van kracht van 6 p.m tot 6 a.m.
Op de veranda is het warm en de rook van haardvuren hangt als een grote wolk in de lucht. Binnen draait de airco op volle toeren. Isaac heeft tegen betaling de koelkast voor ons gevuld met water, cola, fanta en bier. Door een kleine rekenfout maakte hij er een duur rondje van; omgerekend in euro’s 90 Euro in plaats van 9 Euro.
De klamboe die we in Nederland hebben gekocht, hangt nog niet. Ter bescherming smeren we ons dan maar extra goed in. Het minder goed slapen neem ik maar op de koop toe. De bedden zijn hard en het kussen is zo hoog dat je er een nekverrekking van op loopt. Eigenhandig heb ik mijn kussensloop gevuld met twee handdoeken. Een salamander hoog op de muur houdt mij gezelschap. Wederom om zes uur opgestaan. Tijd voor een goede wasbeurt en de haren in het sop. Het water is behoorlijk koud waardoor ik ter gewenning met het hoofd begin. In een mum van tijd weer fris en fruitig.
Evenals Bisma, onze cook in Bolga, is ook Joyce heel verlegen en gedienstig. Het wordt niet ‘getolereerd’ als je hen ergens mee wilt helpen door het zelf te doen. Het geeft je lichtelijk een opgelaten gevoel.
Na een ontbijt van brood, omelet, koffie en stukjes sinaasappel, zijn we naar het ziekenhuis gelopen (op 5 minuten afstand). Isaac gaf ons een complete rondleiding door het gebouw en liet ons kennismaken met het personeel. Een aantal afdelingen waren tijdelijk samengevoegd na de ontruiming ten gevolge van het recentelijke geweld. Mensen zijn bang om over straat te gaan en houden zich gedeisd. Ook vannacht waren enkele geweerschoten te horen. Isaac liet ons ook een patient zien met een schotwond in zijn gezicht. Arrestanten geboeid onder politiebewaking in de gang. Geleidelijk begeeft men zich weer naar het ziekenhuis welke in het vijandige gebied ligt. Alle suburbs eromheen liggen in de clinch met deze zone....a war zone...it is all about independency.
Azara (assistent tandheelkunde) keek vol verwachting uit naar mijn komst. Deze morgen had ze al een handjevol patiënten voor mij verzameld. Zodoende kon ik, na een vluchtige blik in de laden, meteen aan de slag. Het merendeel spreekt geen engels, maar de plaatselijke taal. Een vertaling is dan nodig. Ook hier het besef van het belang van communiceren. Het geruststellen van een kind en de voorlichting aan patiënten. Ondanks de radio-omroep ‘by air’ meldden zich maar een paar mensen in de kliniek. Uiteindelijk heb ik vier elementen kunnen extraheren. Korte naalden ontbraken en maakt je minder wendbaar. Gelukkig heeft Wouter deze meegegeven en kan ik ze vanaf morgen gebruiken. J
Mijn vader deed vanmorgen poli en kreeg consulting room 3 toegewezen samen met een jonge bekwame assistente. Hij was nog geen vijf minuten binnen of hij stond al met een dood kind in zijn handen. De verloskundige kreeg het kind er niet uit, omdat het klem zat met de schouders. Volgens pa was het aan de huid te zien al langer dood. Het schijnt dan de kunst te zijn om het kind aan de arm naar buiten te trekken.
De ochtend werd gevuld met een vijftiental consulten (waaronder 1 man, waar een gynaecoloog echt niets mee kan). Er dienden zich drie soorten patienten aan: 1. Vleesbomen met bloedingsstoornissen. 2. buikpijnen (vaak niet van gynaecologische aard) en 3. veel infertiliteiten (onvruchtbaarheid). Maar ook mensen met rugklachten uitstralend naar benen en voeten wat meer iets is voor neurologie of orthopedie.
De vrouwen worden vaak jonger opgegeven dan hun werkelijke leeftijd is. Zo was er iemand van 27 jaar die al een kind van 17 bleek te hebben. Een simpele rekensom wekt de nodige wantrouwen. Verder bleek uit de statussen dat een overdosering wordt gegeven wat betreft antibiotica: ‘Pappen & nathouden’. Morgen de eerste operatiedag in ‘The Theatre’...de gebruikelijke engelse benaming voor O.K. (operatiekamer) waar ik zelf nog nooit van had gehoord. Hetgeen bij mij een hele andere associatie opriep....A morning full of ‘Entertainment’

Liefs, Set & Jerry (Gé of Gerard vinden ze moeilijk te onthouden! De roepnaam Jerry stamt uit de opleidingstijd in de U.S)