Sirigu & Tongo…..
Voor het eerst was het behelpen zonder water…Je draait het kraantje steeds verder open, maar er komt toch echt geen druppel uit. Terwijl ik juist vrijdagvond het voornemen had mijn haren te wassen met het door de zon opgewarmde water uit de watertank op het erf. Er zat niks anders op dan te scheppen en mijzelf te besprenkelen vanuit een emmer. Dan maar lichtelijk ongewassen op stap.
In korte tijd is wederom mijn broek van pijp tot knie oranje gekleurd door het opdwarrelende stof. In de hete middag slaat het stof tijdens het wandelen op je longen waardoor je bijna gaat twijfelen aan je conditie.
De zakjes kleurpotloden heb ik uitgedeeld bij de meisjes van de naaiclub. Op enkele dingen na, ben ik aardig door mijn kadootjes heen. Ook de gezinnen bij de stamkroeg waren blij met de vetkrijtjes, gummetjes en liniaaltjes. Eveneens deed ik hen de belofte komende week samen op de foto zullen gaan....
Onze dagtrip begon met het bezoek aan het dorpje Sirigu waar lokale vrouwen trachten hun kunst en cultuur te bewaren. Middels het oprichten van de SWOPA organisatie (Sirigu Women’s Organisation for Pottery and Art) worden workshops gegeven in het maken van traditioneel handwerk en marketing van produkten: prachtig aardewerk en manden. Zo wil men voorkomen dat jonge vrouwen wegtrekken uit het dorp om elders aan het werk te gaan.
We bezochten diverse compounds bestaande uit lemen huisjes met decoratieve muurschilderingen en een traditionele architectuur om de bewoners te beschermen tegen wilde beesten en slavenjagers.
Na Sirigu bezochten we het dorp Tengzug ofwel Tongo, gelegen in de beschutting van de Tongo Hills met sierende rotsformaties en grotten. Ook hier kregen we een rondleiding. Van heinde en verre komt men naar de ‘shrines’ om problemen voor te leggen aan de goden. Uit respect voor de goden mag de Holy Shrine enkel betreden worden met blote knieën en ontbloot bovenlijf. Dit geldt ook voor vrouwen. Dit heiligdom hebben we niet kunnen bezoeken vanwege een grote groep schoolleerlingen, naar het verluidde.Ook hier hebben we de huizen bezocht en de heersende armoede aanschouwd. De mensen leven hier geïsoleerd en in geval van ziekte is er geen kliniek in de buurt om hen eerste hulp of zorg te verlenen. (Ook). In de schaduw van een grote oude boom werd hierover vergaderd met een groep ouderen en wijzen, zittend in een kring. Overigens ook in Bawku moeten mensen met gebroken benen en armen helemaal naar Kumasi rijden om deze te laten zetten. Een lange tocht van vijf à zes uur.
Na al onze klimpartijen over rotspaden en gekruip door allerlei grotten was het inmiddels rond de klok van drie.Helaas geen tijd meer om ook nog, zoals gepland, langs Bongo te gaan. In plaats daarvan zijn we een hapje gaan eten bij Comme si Comme ça. Met plezier hebben we rondgetourd met chauffeur Alfa.
Je blijft voorzichtig met het fotograferen. Je verplaatsend in de mensen daar, zou je ook niet voortdurend met je snoet op de foto willen. Zeker wat betreft het leed wat je aantreft in het ziekenhuis, dien je de zieken te respecteren. Al met al toch zo’n slordige tweehonderd foto’s gemaakt.
Bij thuiskomst stond een typical Ghananian dish op tafel. Banku, een meelbal gemaakt van cassave (zoete aardappel) met fish and sauce. Inmiddels was de tank ook weer gevuld met water....Hoera! Morgen weer heerlijk bibberend onder de koude pomp door J.
Na het aanbreken van de zondag, togen pa en ik naar de Presbyteriaanse kerk op de hoek. Het is mooi om te zien hoe hier de verschillende godsdiensten naast elkaar kunnen bestaan. De moslims, de gereformeerden en de katholieken.
Het was een indrukwekkende dienst van drieënhalf uur. Nog nooit had ik zo lang in de kerk gezeten. Een groot feest van dansen en zingen....swingend en klappend....onder begeleiding van een zanggroepje met microfoons, een keyboard, trommels en een drumstel. Ontroerend om de mensen onder de huidige omstandigheden zo verbroederd bijeen te zien!
Er werd gebeden en gepredikt....Keep on the Faith. Met jongeren werd geconverseerd over het conflict in Bawku. Wat het emotioneel met hen doet en wat eraan te doen valt. Ook wij werden hierin betrokken. De vraag hoe wij hierop zouden reageren...sad, hurt and in pain.
Alle nieuwe bezoekers werden naar voren geroepen om zichzelf te introduceren, zo ook wij met twee anderen jongens. Alles werd vertaald in drie talen. Aan het eind van de dienst vond de geldinzameling plaats en wel in de volgorde van de dag waarop je bent geboren....opnieuw heupwiegend, klappend en zingend voorwaarts naar het ‘offerblok’. Geweldig om mee te maken!!
Morgen gaan we onze laatste week in welke in feite maar kort is. Nog even met volle teugen ervan genieten!!
Liefs
Set & Ge
Voor het eerst was het behelpen zonder water…Je draait het kraantje steeds verder open, maar er komt toch echt geen druppel uit. Terwijl ik juist vrijdagvond het voornemen had mijn haren te wassen met het door de zon opgewarmde water uit de watertank op het erf. Er zat niks anders op dan te scheppen en mijzelf te besprenkelen vanuit een emmer. Dan maar lichtelijk ongewassen op stap.
In korte tijd is wederom mijn broek van pijp tot knie oranje gekleurd door het opdwarrelende stof. In de hete middag slaat het stof tijdens het wandelen op je longen waardoor je bijna gaat twijfelen aan je conditie.
De zakjes kleurpotloden heb ik uitgedeeld bij de meisjes van de naaiclub. Op enkele dingen na, ben ik aardig door mijn kadootjes heen. Ook de gezinnen bij de stamkroeg waren blij met de vetkrijtjes, gummetjes en liniaaltjes. Eveneens deed ik hen de belofte komende week samen op de foto zullen gaan....
Onze dagtrip begon met het bezoek aan het dorpje Sirigu waar lokale vrouwen trachten hun kunst en cultuur te bewaren. Middels het oprichten van de SWOPA organisatie (Sirigu Women’s Organisation for Pottery and Art) worden workshops gegeven in het maken van traditioneel handwerk en marketing van produkten: prachtig aardewerk en manden. Zo wil men voorkomen dat jonge vrouwen wegtrekken uit het dorp om elders aan het werk te gaan.
We bezochten diverse compounds bestaande uit lemen huisjes met decoratieve muurschilderingen en een traditionele architectuur om de bewoners te beschermen tegen wilde beesten en slavenjagers.
Na Sirigu bezochten we het dorp Tengzug ofwel Tongo, gelegen in de beschutting van de Tongo Hills met sierende rotsformaties en grotten. Ook hier kregen we een rondleiding. Van heinde en verre komt men naar de ‘shrines’ om problemen voor te leggen aan de goden. Uit respect voor de goden mag de Holy Shrine enkel betreden worden met blote knieën en ontbloot bovenlijf. Dit geldt ook voor vrouwen. Dit heiligdom hebben we niet kunnen bezoeken vanwege een grote groep schoolleerlingen, naar het verluidde.Ook hier hebben we de huizen bezocht en de heersende armoede aanschouwd. De mensen leven hier geïsoleerd en in geval van ziekte is er geen kliniek in de buurt om hen eerste hulp of zorg te verlenen. (Ook). In de schaduw van een grote oude boom werd hierover vergaderd met een groep ouderen en wijzen, zittend in een kring. Overigens ook in Bawku moeten mensen met gebroken benen en armen helemaal naar Kumasi rijden om deze te laten zetten. Een lange tocht van vijf à zes uur.
Na al onze klimpartijen over rotspaden en gekruip door allerlei grotten was het inmiddels rond de klok van drie.Helaas geen tijd meer om ook nog, zoals gepland, langs Bongo te gaan. In plaats daarvan zijn we een hapje gaan eten bij Comme si Comme ça. Met plezier hebben we rondgetourd met chauffeur Alfa.
Je blijft voorzichtig met het fotograferen. Je verplaatsend in de mensen daar, zou je ook niet voortdurend met je snoet op de foto willen. Zeker wat betreft het leed wat je aantreft in het ziekenhuis, dien je de zieken te respecteren. Al met al toch zo’n slordige tweehonderd foto’s gemaakt.
Bij thuiskomst stond een typical Ghananian dish op tafel. Banku, een meelbal gemaakt van cassave (zoete aardappel) met fish and sauce. Inmiddels was de tank ook weer gevuld met water....Hoera! Morgen weer heerlijk bibberend onder de koude pomp door J.
Na het aanbreken van de zondag, togen pa en ik naar de Presbyteriaanse kerk op de hoek. Het is mooi om te zien hoe hier de verschillende godsdiensten naast elkaar kunnen bestaan. De moslims, de gereformeerden en de katholieken.
Het was een indrukwekkende dienst van drieënhalf uur. Nog nooit had ik zo lang in de kerk gezeten. Een groot feest van dansen en zingen....swingend en klappend....onder begeleiding van een zanggroepje met microfoons, een keyboard, trommels en een drumstel. Ontroerend om de mensen onder de huidige omstandigheden zo verbroederd bijeen te zien!
Er werd gebeden en gepredikt....Keep on the Faith. Met jongeren werd geconverseerd over het conflict in Bawku. Wat het emotioneel met hen doet en wat eraan te doen valt. Ook wij werden hierin betrokken. De vraag hoe wij hierop zouden reageren...sad, hurt and in pain.
Alle nieuwe bezoekers werden naar voren geroepen om zichzelf te introduceren, zo ook wij met twee anderen jongens. Alles werd vertaald in drie talen. Aan het eind van de dienst vond de geldinzameling plaats en wel in de volgorde van de dag waarop je bent geboren....opnieuw heupwiegend, klappend en zingend voorwaarts naar het ‘offerblok’. Geweldig om mee te maken!!
Morgen gaan we onze laatste week in welke in feite maar kort is. Nog even met volle teugen ervan genieten!!
Liefs
Set & Ge
Hoi lieve Set en Ge, Weblog gelezen en wat fantastisch wat jullie hebben gezien en meegemaakt. Ik zie mij al ruim 3 uur in de kerk zitten. Ja, Coen zei al tegen mij hoe het daar aan toe ging. Zoiets moet je meegemaakt hebben. Nu ik zie wel en ga nu aftellen. Morgen kletsen wij verder. Welterusten liefs Evelyn
BeantwoordenVerwijderen