This is Africa, Man!!! :)

In Afrika neem je het, zoals het komt....Men neemt het niet zo nauw met het maken van afspraken...Morgen immers weer een dag.
De ene dag is de computer redelijk vlot aanspreekbaar, de andere dag duurt het downloaden van een item uren.
Ten aanzien van de watertoevoer heb ik te vroeg gejuichd. Sinds afgelopen zondag weer zonder water.Vanmorgen kopje onder in de emmer. Een sopje erdoor en voor de tweede keer de neus dichtknijpen onder water. Tot overmaat van ramp viel de electriciteit ook nog uit. Gelukkig heb ik geen electrische tandenborstel, echter mijn laptop moet zo wel aan de beademing. Het behelpen dwingt je tot allerlei inventiviteiten.
Kort voor het lesgeven kwam er een student aan de deur om te zeggen dat de beamer niet aanwezig zou zijn. Jammer, maar met een krijtje op het bord is het echt ondoenlijk. Het alternatief is de lessen inkorten en vandaag een dubbele lecture geven.

Een van de Cubanen had gisteren dienst met mijn vader als achterwacht. Rond middernacht belde hij voor assistentie bij een bevalling die niet wilde vlotten.
Ondanks het geven van weeën-stimulantia volgde geen ontsluiting. Met de pinar (ze gebruiken hier voornamelijk nog ‘de buiktoeter’ om te luisteren) was het kind te horen. Alvorens te kunnen beginnen met de keizersnede, moest de anesthesist nog van zijn bed gelicht worden. Het kindje reageerde nauwelijks meer toen het gehaald werd. Bij nader inzien was het al dood. De buik werd gesloten. Treurig dat pa nog geen levend kind in handen heeft gehad, al was het technisch een mooie operatie. Om twee uur kroop hij weer zijn bed in.
De curfew is inmiddels opgeschort van 18.00 naar 24.00 waardoor vanaf nu onze slaap onderbroken zal worden door de jammerende oproepen tot gebed. Zoals mijn vader zegt: ‘Het gejank van de moslims is weer begonnen.’ Door het opheffen van het straatverbod trekt de patiëntenstroom weer aan, met name ’s avonds. Behalve bij de tandheelkunde. Toch had ik vanmorgen weer een kleine reeks extracties.
De laatste patiënt deed een beroep op mijn armspieren...Die rotkies bleef met zijn kromme wortels ergens achter haken. Er zat niks anders op dan hevig te sjorren aan het wiebelende hoofd. De gammele stoel zakte steeds verder naar beneden waardoor ik de rugleuning moest ondersteunen met mijn knieën. Het hoofd geklemd tussen mijn ellebogen en vooral blijven volhouden. Geduldig zijn en de aanhouder wint! De patiënt blij en ik voldaan. De patiënt nam zijn kies met het enorme gat als trofee mee naar huis.
Een andere mevrouw kwam met pijn op consult, echter weigerde om de kies te laten trekken. Het gebeurt vaak dat de voorkeur wordt gegeven aan het nemen van drugs. Het liefst zoveel mogelijk, ookal is er geen indicatie voor. Als je hen niks geeft, blijven ze terugkomen....De hoop is gevestigd op de witte dokter en zijn wonderpillen.

Overigens een binnenpretje bij het aantrekken van mijn sokken vanmorgen. Ze leken wel van iemand anders. In de lengte tot twee maten groter geschrobd. De rest van de was heb ik met mijn handen gestreken. Voldoet hier prima.

Tijdens het ontbijt komt Vidah met de vraag van de dag. Ook zij moet hier vreselijk om lachen: ‘What do you like to eat in the afternoon and in the evening?’
Vandaag viel de kip als keuze af. Een tekort aan kippen op de markt. Dan maar weer eens vis. Vidah kookt vele malen beter dan Joyce….veel smakelijker en een geode garing. We komen absoluut niets tekort....Maaltijden voor een heel weeshuis! Bij thuiskomst gegarandeerd op dieet.....grmpff.

Net 8 yards stof gekocht....wellicht valt er wat leuks van te fabriceren..Op naar de naaiclub! Hier op de markt moest ik ook de kwestie father & daughter uitleggen...not husband & wife haha...wel weer een compliment voor paps met zijn jonge uiterlijk!!

Dikke kus

Setje