maandag 30 november 2009

Home Sweet Home!!


Terug op eigen bodem waar de molen van alledag weer langzaam begint te draaien….De kachel op volle toeren. Met veel plezier heb ik de afgelopen weken verslag gedaan van onze eerste reis naar Ghana. Een ongekend avontuur! Een prikkelende ervaring welke zeker niet eenmalig zal zijn. Pa en ik zijn simpelweg verkocht….We’ll be back! :P

Velen hebben ons met enthousiasme gevolgd op ‘Bouwtje Online’. Godzijdank bleef de website in de lucht, zij het met enige vertraging en ongeduld van mijn kant…verbeten zat ik soms achter de computer. We waren ontzettend blij met alle reacties en sms-berichten van het thuisfront. Het steunt en stimuleert. Bovendien is het leuk om indrukwekkende belevenissen en gebeurtenissen op deze manier met elkaar te delen. Om het niet abrupt te laten eindigen, wil ik nog even de tijd nemen om de weblog (Ghana deel 1) te voltooien.

De donderdag was een rare en rommelige dag waarbij het afscheid nemen centraal stond. Met pijn in mijn hart, kan ik wel zeggen. Innige omhelzingen over en weer. De laatste kado’s dankbaar in ontvangst nemend….handgemaakte tassen, armbanden en kleurige kralensnoer voor om de heupen. Alle vrouwen dragen hier zo’n buikketting. Op het laatste moment kwam ik hier pas achter. Uiteraard was pa reeds op de hoogte van dit culturele gebruik. Ik betwijfel het ten zeerste of deze tooi ooit my hips zullen gaan sieren!
De ochtend werd besteed aan een patiëntenloop van consulten en de allerlaatste gang naar de O.K. Een vreemde gewaarwording om iedereen opeens gedag te moeten gaan zeggen en niet wetende wanneer je hen weer zult zien. Het afscheid van een zeker leefritme waar je in korte tijd aan gewend bent geraakt. Onder het mom van ‘Keep in Touch’, werden allerlei telefoonnummers en e-mailadressen uitgewisseld met een wederzijds gemis in het vooruitzicht.
Na de lunch nog een Star biertje in onze favoriete Drinking Bar…het werd een rondje van de zaak en een gedenkwaardig ‘Goodbye’…Op de vertrouwde binnenplaats had de aanvankelijke verlegenheid bij de kindertjes plaats gemaakt voor een heerlijk sprankelende spontaniteit en ondeugendheid.
Tevens kon ik het niet laten om voor de zoveelste keer mijn hoofd om de hoek te steken bij mijn vriendinnen van het kinderdagverblijf. Gekscherende Afrikaanse vreugdedansjes en met zijn allen buikpijn van het lachen. De kindertjes zich om mijn vader scharend. Zachtjes plukkend aan al het haar op zijn armen. Een zoet en aandoenlijk tafereel.
Daarna ons vlug klaarmakend voor de laatste les aan de studenten van de Nursery School. Onder begeleiding van citers en tamboerijnen, zongen zij na afloop ‘Tel je zegeningen één voor één’. Mijn vader mocht zich vervolgens in een traditionele Ghanese jurk hijsen. De kleuren van dit dikke gewaad stonden hem geweldig. Mijn moeder kent hem niet meer terug!
Het diner was gezellig, echter de slechtste maaltijd in drie weken. De kip rende uit zichzelf van het bord. Dus hield ik het bij de rijst en slappe frietjes die overigens wel heerlijk gezouten waren. Aan het einde van de maaltijd uitingen van dank. Bewondering voor onze moed en inzet voor Friends of Bawku. Zodoende heeft het volk met eigen ogen kunnen zien dat, ondanks het conflict, de hulp en support overeind blijft. Hopelijk ebben spoedig de innerlijke angsten weg zodat men weer normaal over straat durft te gaan. Want het kan!
Tenslotte vroeg Isaac Baba ons ‘constructive criticism’ in onze verslagen te vermelden. De avond eindigde met enkele grappen en anekdotes waarvan ik de clue nog steeds niet heb weten te achterhalen.

Op de dag van ons vertrek (vrijdag) zijn we rond steevaste tijd opgestaan. Na het pakken van de koffers en het vullen van onze buiken, zijn we toch nog even naar het schoolplein gelopen. Voldoende tijd om nog een glimp op te vangen van de parade en het gebed van de moslims. Nog nooit had ik er zoveel bij elkaar gezien. Op de valreep kwamen we Shafawu tegen, de poli-assistente van pa. Beeldschoon en feestelijk uitgedost. De ketting uit Nederland fier om haar getinte nek. Prima combi! De gebedskleedjes werden uitgerold en knielen maar. Onder de heesklinkende stem van de imam werd er samen gebeden en werd het lam geofferd. Het is mooi om te zien hoe diverse religies hier zonder problemen naast elkaar kunnen bestaan. In harmonie en vol respect. Daar kunnen wij nog wat van leren……samenzijn….samenleving.

De pick-up stond klaar om ons naar Burkina Faso te rijden. Een kort verblijf aan het zwembad van het Indepence Hotel in Ouagadougou alvorens aan boord te gaan. Al met al een lange vlucht met een tweetal tussenstops en de nodige wachttijden….Toch komt dan het langverwachte moment dat de wielen gierend op de Polderbaan belanden…met beide benen weer veilig op moederaarde. Blij om weer thuis te zijn…Een prachtige ervaring rijker….maar vooral dankbaar….in al zijn facetten....Onvergetelijk!

Veel liefs, Setje (en van Gé natuurlijk!)


PS Van harte hoop ik dat jullie de volgende keer ook weer mee zullen reizen! :)





Geen opmerkingen:

Een reactie posten