Nasara!!!

De lucht is momenteel enigszins smoggy. Het lijkt wat harder te gaan waaien. Inmiddels zijn we gewend geraakt aan de verzengende hitte en hebben nu meer last van zere droge ogen als gevolg van het geblaas van de airco.
We hebben stoelen gekocht voor op de veranda. ’s Avonds is het daar heerlijk toeven, in het pikkedonker met een glaasje rum.
De kindertjes op het kinderdagverblijf waren blij met de ballonnen. Keurig en gedisciplineerd in rijen gerangschikt voor een heuse groepsfoto. Hier en daar wat traantjes op de wangetjes en een knulletje met de korte broek nog op de schoenen. Een ontroerend moment van het ochtendgebed, het volkslied met de rechterhandjes op het hart en enige gospels tijdens het marcheren naar de lokalen. Mijn innerlijk geëmotioneerd raken bij het zien van dit tafereel. De teacher was enorm dankbaar voor de (kleur)potloden met puntenslijpers, de kleurplaten en gummetjes.
Een blik in de pannen deed mij haar genereuze aanbod om mee te eten, afslaan. Een maaltijd wat beslist buikloop veroorzaakt.
Het eten bereid door onze cook is erg eenzijdig...tafelgenoten brommen over de vis, maar pa en ik vinden het goed te doen. Beter dan het doorgebakken vlees.
De voetballen zijn in trek. Elke dag kindertjes aan de deur ‘I want ball’. We proberen de giften wat te doseren om niet voortdurend overlopen te worden door de jeugd. Soms is het net een zwerm vliegen. Gisterenavond hebben Arjen en ik zelf balletje trap gedaan met the cook en Gladys. Veel pret en gegiechel wat zomaar weer om kan slaan in verlegen –en gedienstigheid.
Een dezer dagen wil ik naar de markt. Deze wordt elke drie dagen gehouden. Pa vroeg mij op zoek te gaan naar een mooie blauwwitte stof voor een traditioneel shirt met niet teveel kermisachtige tierelantijnen. Ook hebben we nog wat glaswerk nodig voor in het guesthouse. Stiekem beramen wij plannen voor een volgende keer en bedenken wij wat we wel en niet mee moeten nemen.
Ghanezen zijn een pracht volk....hartelijk en goedlachs met enorm veel humor. In korte tijd maak je veel vrienden en word je nageroepen met ‘Nasara’...’White Man’ of ‘Hey Doc’...en zelfs begroet met je eigen naam. Hartverwarmend.....
Zo ook bij het lesgeven...De eerste les ‘Normal pregnancy’ werd aandachtig gevolgd door zo’n tachtig studenten...een leuke groep jongens en meisjes die achteraf heel wat goede vragen stelden. Een warm applaus als afsluiting. Nog vijf lesuren te gaan.

Elke dag is weer anders. Zo raak je steeds meer vertrouwd met de mensen en met het leven van alledag in Bawku.....om verliefd op te worden...It graps you!

Liefs,

Set